In ons voorbije Augustinusleesgroepje over wat ons helpt om goed te leven, het vierde hoofdstuk van het boek van Hans Alderliesten ‘Heb lief en doe wat je wilt’, deelde Maria ons ter reflectie haar mijmering. Wij delen haar voorstel ook met jullie!
Beste vrienden van COMPAZ
Heel dikwijls komen in gesprekken dezelfde onderwerpen aan bod zoals bijvoorbeeld: “Corona heeft veel veranderd…” Jazeker, we dragen allemaal nare, maar ook zeker goede herinneringen mee. De knuffelaars zullen het geweten hebben, opeens mocht het niet meer.
Ik en andere leeftijdsgenoten behoren tot de generatie waar weinig of zelfs niet geknuffeld werd. Het knuffel-verschijnsel kwam tot volle bloei in de jaren negentig. Soms was het wat overdreven, tot zelfs hinderlijk als je bijvoorbeeld als laatste op een bijeenkomst aankwam en je de hele rij moest knuffelen. Maar in coronatijd mocht knuffelen niet meer!
Dit deed mij nadenken over hoe onze ouders, familie en vrienden dan hun genegenheid en verbondenheid uitdrukten? Wel, ik heb wel duizend kruisjes gekregen, het kunnen er zelfs meer zijn. Als dat geen mooi teken van aandacht en liefde is: ”God zegene en beware u”.
Maar ondertussen werd ook het kruis verbannen uit de publieke ruimte. Het was even wennen.
Binnenkort moet ik enkele mensen begeleiden naar de trein in het station van Brugge. Ik heb beslist om in de publieke ruimte van het station de mensen als afscheid een kruisje te geven. Ik ben niettegenstaande mijn leeftijd een beetje rebels gebleven. Maar ook in onze private ruimte kunnen we het kruisje weer invoeren, bij een afscheid bijvoorbeeld. Van mij mag daar gerust een knuffel bij als je daar behoefte aan hebt, en wie heeft dat soms niet? Maria
