Deze week kwamen we samen met twee Augustinusleesgroepjes: het ene over de zorg voor de ziel en het andere over een preek van Augustinus over de eerste brief van Johannes.
Telkens opnieuw waarderen de deelnemers om in kleine groepen te spreken over een religieus thema maar wel vertrekkend en terugkerend naar het eigen leven. Zo ontdekken we dat spiritualiteit eigenlijk een manier is om de spirit in ons eigen leven te ontsteken of te doen oplaaien.
Het is telkens een verrassend en bemoedigend gebeuren, want midden het leven komen we op het spoor dat God geduldig een weg gaat met iedere mens. Het is een kwestie van die goddelijke schat niet verloren te laten gaan. Of… zelfs als dat toch gebeurt, dan nog niet te wanhopen, want Hij wordt nooit moe te herbeginnen met ons.
Iedere keer opnieuw wordt duidelijk dat Augustinus dat wat voor hem levengevend is geweest, met zijn toehoorders of lezers deelt en dat die gedeelde levenservaring ook een bron van leven voor ons kan zijn.
We delen enkele smaakmakers van deze maand, die misschien ook voor jou troost, kracht, bemoediging, inspiratie kunnen zijn:
– Honderden keren haal hij het volgende Bijbelvers aan:
De liefde van God is in ons hart uitgestort door de Heilige Geest die ons gegeven is (Rom, 5,5).
– Zoals iemand bemint, zo is hij ook.
– Wie de liefde bezit, ziet God, want God is liefde.
En wie weet herken je je ook wel in één van zijn mooiste belijdenissen, door Huub Oosterhuis vertaald:
Veel te laat heb ik jou liefgekregen
schoonheid wat ben je oud wat ben je nieuw
veel te laat heb ik jou liefgekregen.
Binnen in mij was je, ik was buiten
en ik zocht jou als een ziende blinde
buiten mij, en uitgestort als water
liep ik van jou weg en liep verloren
tussen zoveel schoonheid die niet jij was.
Toen heb jij geroepen en geschreeuwd,
door mijn doofheid ben jij heengebroken.
