DEZE DAGEN ROEPEN HEEL VEEL OP
Sommigen willen deze dagen liever overslaan, want ze roepen verdriet op, pijn in eenzaamheid gedragen, een knagend gevoel van gemis… want het leven is voorgoed anders.
Naar het kerkhof gaan is niet hun gewoonte, want wat ga je daar nog zoeken?
Bij anderen brandt er zoals anders een kaarsje bij een foto, misschien bij een urne, een onzegbare verbondenheid ook over de dood heen,
een onuitgesproken hoop: ‘want het kan toch niet voorgoed gedaan zijn?’
Velen koesteren een gedachtenisprentje met een foto, een gedicht, een korte beschrijving van hun leven, maar vooral duizenden herinneringen,
waar ze ook gaan, die vele tekenen vergezellen hen,
in het hier en nu is het nog niet gedaan.
Meer dan op andere dagen gaan er ook mensen naar het kerkhof,
een bloem, een ontmoeting, een gepreveld gebed,
een gesprek bij het graf of bij de urne,
want ja, een nieuwe verbondenheid groeit gaandeweg.
Hier en daar zijn er die ingaan op een gedachtenisviering of een eucharistieviering,
want ze willen ook telkens opnieuw horen
dat God garant staat voor een leven over de dood heen,
in een gemeenschap van zovelen ons reeds voorgegaan…
ook zijn eigen Zoon liet Hij niet achter in de dood,
niet voor niets ‘een Blijde Boodschap’.
In biddende verbondenheid met jullie allen,
Anne Desmet
