Jaren geleden ben ik op Paaszondag naar de eucharistieviering vertrokken,
al wenend en al wenend teruggekeerd.
Mijn gebed langs de Brugse straten was:
“Heer, dit jaar is het voor mij Goede Vrijdag gebleven”.
Wie weet was dat ook niet de beleving van Maria Magdalena en de andere vrouwen,
die naar het graf van Jezus trokken.
Maria Magdalena stond buiten te wenen.
En stel je voor, toen ik thuiskwam, rinkelde de telefoon.
Het was een deelnemer van de vrijwilligerswerking van toen,
die me zomaar belde met als inleidende zin:
“Anne, ik wil je delen wat voor mij Pasen betekent”.
Ik vertelde hem niets over mijn diep verdriet,
maar luisterde naar zijn getuigenis van Pasen,
en terwijl ik luisterde daalde een diepe vrede in mijn hart.
Toen ik de telefoon neerlegde – ja het was nog niet het gsm tijdperk –
besefte ik dat hij werkte bij de groendienst van stad,
dat hij een tuinman was.
Toen verscheen er een hartverwarmende glimlach op mijn gezicht.
Ik was diep verheugd, dat wat ooit Maria Magdalena meemaakte,
zich ook aan mij voltrok.
Nu zoveel jaren later koester ik nog altijd die Paasmorgen.
Maria Magdalena kreeg daarna te horen,
blijf niet hier, maar ga het aan de broeders vertellen:
“Ik ben verrezen”.
Vandaag zeg ook ik het op mijn manier:
Midden het leven zoals het is,
komt Hij ons ook tegemoet.
Misschien herkennen we Hem niet op het eerste moment,
omdat Hij lijkt op een tochtgenoot onderweg,
soms zelfs een onbekende die even ons leven binnenkomt.
Maar daardoorheen schenkt Hij ons ook nu,
de Paasgeschenken van diepe vrede en vreugde,
levengevend begrip en troost,
en de kracht om moedig verder te doen.
Hoe dan ook!
Daarom van harte aan elk van jullie,
Zalig Pasen!
