Twee deelneemsters van de Augustinusleesgroepjes in september, één van de dinsdagavond en één van de woensdagnamiddag, geven een persoonlijk getuigenis over hoe zij het op weg gaan met Sint-Augustinus , een levensechte spiritualiteit voor rusteloze harten ervaren hebben.
Een impressie van iemand die voor de eerste keer deelnam op 09.09.2020
Dinsdag laatstleden 8 september 2020 nam ik voor de eerste keer deel aan de leesgroep rond Augustinus. Het was een zeer aangename avond waarin ik veel heb bijgeleerd i.v.m. Augustinus.
Spiritualiteit interesseert me al lang, maar het was zoeken naar een plek waar dit ook diepgaand én met kennis werd toegelicht. Een leidende hand hielp me bijna intuïtief naar Compaz.
Nu wordt een hedendaags boek besproken, waarin duidelijk wordt dat de spiritualiteit van Augustinus ons allen aangaat. Hier en nu. Het is géén hermetisch gegeven. Het gaat allen aan die willen nadenken over wat we aan het doen zijn, en het ‘waarom’. Hoe we leven in een hedendaagse maatschappij. Hoe we als christenen een meerwaarde kunnen bieden in de huidige chaos van de samenleving.
In de leesgroep krijgen we teksten én reflectievragen aangeboden. Iedereen is vrij om te antwoorden of niet.
Top! Ik had vooral deugd aan de ontsnapping uit het oppervlakkige. Voor even met diepe halen zuurstof putten uit spiritualiteit: dat is voor mij leven gevend, en wijst me een weg.
Een nabeschouwing bij de samenkomst van woensdag 09.09.2020.
‘Wees mij indachtig, Heer, en zie op mij neer.’ – Tobit 3,3 – lees ik op de ‘broodsnede’ die als een presentje op mijn plaats ligt.
Het past wonderwel bij mijn gemoedstoestand en bij de inleidende beschouwingen over het hogergenoemd boek waaruit we dit werkjaar – dankzij de noeste vertaalarbeid van Anne – mogen lezen.
Mijn rusteloos hart werd tot stilte en bezinning gebracht door de liedtekst van Huub Oosterhuis, naar Augustinus’ Belijdenissen (x,27): ‘Veel te laat heb ik jou lief gekregen…’ De toon is gezet.
‘Gods Geest blijft werken, in ieder van ons’ zegt één van de deelnemers in de openingsronde. Zo, enkel nog mijn hart openstellen en we zijn vertrokken met Augustinus en Anne als reisgidsen.
De fysieke afstand en het masker – conform de coronamaatregelen – kunnen gelukkig niet verhinderen dat het zich kwetsbaar opstellen al snel als vertrouwd dankbaar aanvoelt.
Gedurende ons samenzijn werden we stevig op het spoor gezet en getroost door Augustinus’ ervaring: ‘Loop de weg! Hij zal je dragen, tot het eind en nog verder dan dat!’ Wetende dat: ‘de weg, de weg is naar dat nieuwe jij!’
Een weg waarbij het niet gaat om ‘vinden’ want ‘we zijn al gevonden’!
Helaas, een weg over rozen hoort niet bij de belofte.
De sleutel van onze zoektocht ligt in de vragen: Waar zijn we? Van wie zijn we? Waar gaan we naartoe? En laat je vooral niet verrassen door hindernissen…
Maar wees altijd de woorden van Jezus indachtig: ‘Mijn juk is zacht en mijn last is licht.’ (Mt. 11,30). Paulus geeft ons nog deze tip er bovenop: ‘Ons resten geloof, hoop en liefde – deze drie – maar de grootste daarvan is de liefde.’ (1 Kor. 13, 13). Wist Theresia van Lisieux: ‘Alles is genade’, vandaag zingt de Nederlandse rapper Glenn de Randemie (alias Typhoon): ‘Alles is gezegend. Misschien komt alles goed. En alles heeft een reden al weet ik niet hoe…’
Wat kan ik anders dan met Leonard Cohen zeggen: ‘Hineni’ – ‘Hier ben ik’.
R.F.
